6 februari 2022 | Laatste berichten
Vaak denken ouders dat ver weg verhuizen na een scheiding wettelijk niet mag, maar dat is niet het geval. Verhuizen hoort in overleg te gaan met de voormalig partner. Als ouders willen scheiden door middel van mediation, dan is dat bij mij een artikel in het ouderschapsplan. Ik besteed veel tijd aan dit onderwerp omdat het heel belangrijk is. De meeste mensen denken dat het niet zo’n vaart zal lopen, maar wat als je in Den Helder woont en je via Tinder een nieuwe partner in Limburg vindt? Het gebeurt vaker dan je denkt en dan komen in een wat later stadium de problemen, maar ook de huizenmarkt maakt het soms noodzakelijk om verder weg te verhuizen. Heb je co-ouderschap dan brengt de verhuizing ook problemen met zich mee, want hoe kan co-ouderschap dan nog standhouden? Beter is het om in het ouderschapsplan vast te laten leggen hoe ver jullie mogen verhuizen van de huidige woonplaats en hoe oud de kinderen moeten zijn als je uiteindelijk toch richting je nieuwe partner wil gaan. Vaak kiezen mensen er voor om pas te verhuizen wanneer het jongste kind de middelbare school heeft afgemaakt. Dat brengt rust in de tent voor de kinderen, maar ook voor jezelf, want de andere ouder zal het niet zonder meer accepteren als je plotseling 50 kilometer verderop gaat verhuizen voor een nieuwe partner. Daarnaast is het voor de kinderen ook enorm moeilijk, want je haalt ze uit hun structuur, hun omgeving en bij de andere ouder weg. Soms kan het echter niet anders, zoals bij een nieuwe baan waarbij de werkgever eist dat je verder weg gaat werken. Zo zijn er altijd situaties te bedenken waarbij het soms toch noodzakelijk is om verder weg te verhuizen dan in eerste instantie afgesproken was. Een rechter zal alle belangen meewegen, vooral die van de kinderen. Indien de voormalig partner geen toestemming geeft voor de verhuizing en dit via de rechter aanvecht, dan bestaat de kans dat je moet terug verhuizen. Het is dus van belang om hier heel goed over na te denken en dit goed te bespreken. Mochten jullie er samen niet uitkomen, dan kunnen jullie via een mediator kijken of er nieuwe of andere afspraken gemaakt kunnen worden of zou het ouderschapsplan door middel van nieuwe afspraken herzien kunnen worden.
6 oktober 2021 | Laatste berichten
Op 27 september jl., was ik te gast in een radio uitzending op NPO 1 over de schade van scheiden.
Jaarlijks krijgen 86.000 kinderen te horen dat hun ouders uit elkaar gaan, anderhalf voetbalstadion vol. Ruim eenderde van de kinderen in Nederland heeft gescheiden ouders, en die groep wordt groter. Wat zijn de gevolgen van scheiden, voor de ouders, de kinderen en de samenleving? In deze aflevering spreek ik samen met Wilbert Wouters (gescheiden ouder), Sophie Mulder (die in totaal drie scheidingen meemaakte) en Susanne Tempel (kinderrechter) over de schade van scheiden voor de kinderen, maar ook wat de schade is bij mensen zelf en wat het de maatschappij kost. Beluister en kijk de aflevering hier: https://www.nporadio1.nl/podcasts/de-publieke-tribune/59765/de-schade-van-scheiden-27-september-2021
1 oktober 2021 | Laatste berichten
Mediation is vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Partijen moeten de wil en de commitment hebben om er samen uit te komen. Wanneer wil je er samen uitkomen? Dat is doorgaans als beide partijen een of meerdere belangen hebben. Mocht er geen enkel belang zijn voor een van beiden, dan kun je alleen nog een beroep doen op iemands morele kompas, begrip of fatsoen.
Nou is het zo dat rechters op zitting regelmatig zeggen: “Ga de gang maar op en kom er maar samen uit.” Een beetje verbouwereerd gaan partijen dan de gang op en proberen alsnog afspraken te maken. Voelt een partij op zo’n moment dat er recht gedaan wordt? Dat hij gehoord wordt? Ik denk het niet. Ik haal dan ook weer mijn eerste zin aan: mediation is vrijwillig. Voordat partijen naar de rechter stappen, hebben zij doorgaans al een heel traject aan pogingen achter de rug. Pogingen om “er samen uit te komen.” Die pogingen bleken vruchteloos, waarna een gang naar de rechter volgt. Voor de rechtzoekende voelt het onrechtvaardig als hij dan de gang op gestuurd wordt om er uit te komen, want de ander heeft überhaupt nooit de intentie gehad om eruit te komen, anders was de rechtsgang niet nodig geweest. Op zo’n moment heb je een rechter nodig die een rechtvaardig oordeel velt, want anders wordt het het recht van de sterkste. De rechtzoekende voelt zich onder druk gezet, maar zal zich nooit gehoord voelen en is dat nou niet de kern van het vak mediator?
19 september 2021 | Laatste berichten
In het programma Bnn Vara Kassa was een woordvoerder van ABN Amro te zien en de stichting ConsumentenClaim om gedupeerden in te lichten over de compensatieregeling. Wat mij altijd verbaast, is dat dit meestal gebeurt zonder de gedupeerde deelnemer en zonder een mediator. Het lijkt alsof de belangen van de gedupeerden behartigd worden, maar is dat ook zo? Is hen gevraagd wat ze ervan vinden? En waarom? Is er een afvaardiging van gedupeerden aanwezig geweest in de overleggen? De rol van gedupeerden en mediators moet vele malen groter zijn dan nu het geval is, want veel deelnemers zijn ontevreden over de schikkingsvoorstellen, omdat zij niet gehoord worden. Zij accepteren het voorstel en tekenen voor finale kwijting omdat zij het gevoel hebben niets anders meer te kunnen. Geld om zelf te procederen is er niet en de no cure no pay organisaties vragen niet hoe de deelnemers over de schikking denken. Lijkt mij dat dit anders kan en moet.
12 augustus 2021 | Laatste berichten
Mensen die tijdens een conflict kiezen voor mediation, zijn wat mij betreft de meest dappere mensen die er zijn. Stel dat je nog met een ander verbonden bent door bijvoorbeeld kinderen, dieren, een bedrijf of gewoonweg omdat je familie van elkaar bent en je hebt een conflict met die persoon. Kiezen voor de weg van de minste weerstand is wat de meeste mensen doen. Zij proberen dan zoveel mogelijk mensen aan hun kant te krijgen en gaan degene waar zij het conflict mee hebben uit de weg. Als je met die persoon een bedrijf hebt of je bent collega’s van elkaar of je bent familie, dan hebben beide partijen een belang om er samen uit te komen en met elkaar afspraken te maken. Gewoonweg omdat je iets deelt met die ander. Maar hoe moeilijk is dat, als je van mening bent dat jij gelijk hebt of dat jou onrecht is aangedaan. Dat is héél moeilijk. Daarom vind ik mensen die voor mediation kiezen dappere mensen. Zij gaan de confrontatie aan en vatten de koe bij de horens. Door de begeleiding van een goede mediator, is de kans heel groot dat mensen er samen uitkomen en dat de relatie verbetert en sterker wordt. Het is zo’n mooi vak…
Bron afbeelding: RGvT, Fokke en Sukke
26 oktober 2020 | Laatste berichten
Bijna 40% van alle huwelijken eindigt in een echtscheiding. In veel gevallen zijn daar ook (jonge) kinderen bij betrokken. Indien dat het geval is, dan dient er een ouderschapsplan opgesteld worden. Daarin moet aangegeven worden of ouders kiezen voor een omgangsregeling of voor co-ouderschap. Vaak wordt voor co-ouderschap gekozen, omdat ouders het beste voor de kinderen willen.
Vroeger was co-ouderschap een uitzondering en was een omgangsregeling de norm. Degene die het meest flexibel en het meest thuis was, had ook de meeste zorg voor de kinderen. De andere ouder had de zorg voor de kinderen dan vaak een weekend in de twee weken. Voor veel ex-partners was dit geen fijne regeling, aangezien een van de twee de kinderen maar minimaal zag, terwijl de andere ouder de zorg zo ongeveer continu had.
Als de scheiding eenmaal rond is en het co-ouderschap vorm gaat krijgen, dan beginnen de problemen vaak. Op het moment dat ouders niet meer een gezamenlijk huishouden hebben, is goede communicatie onmisbaar om co-ouderschap succesvol te laten zijn. Maar laat dat nou vaak net een punt zijn wat gescheiden ouders soms niet (meer) heel goed kunnen. De redenen daarvoor zijn divers: als er al nieuwe partners in het spel zijn, beslissen die ook vaak mee bij het maken van (nieuwe) afspraken, wat de communicatie bemoeilijkt. Als je geen gezamenlijke huishouding meer hebt, zie je elkaar lang zo vaak niet en moet je andere manieren vinden om te communiceren. Meestal wordt het dan WhatsApp. Helaas liggen misverstanden dan op de loer, net als bij het versturen van e-mail. Als je de andere ouder fysiek spreekt, dan zie je de lichaamstaal en lichaamshouding en weet je vaak wel hoe de ander het bedoelt. Via berichten kan de boodschap totaal anders overkomen.
Wat ouders zich soms bij het afspreken van co-ouderschap ook niet realiseren, is dat je ongelofelijk goed moet kunnen plannen en dat je heel flexibel moet zijn in je werksituatie, aangezien je een onderverdeling moet maken in de week of in de twee weken. Het betekent dus dat je minder uren kunt werken óf dat je de werkuren moet kunnen verdelen. Juist omdat er zo makkelijk misverstanden kunnen ontstaan, is goede communicatie onmisbaar. Kinderen hebben naast beide ouders ook structuur, rust en regelmaat nodig. Is dat te realiseren met co-ouderschap? Ik gooi wellicht de knuppel in het hoenderhok, maar dat moet dan maar. Het welzijn van de kinderen is toch het meest belangrijk? Kijk eens goed of je dat kunt bieden en zo ja, hoe geven jullie dat als ouders op een goede manier vorm? Denk er heel goed over na en stel jezelf en de ander de volgende vragen: is het goed voor de kinderen? Is het goed voor ons? Lukt het ons qua werk, qua afstand en qua tijd om het op deze manier te doen? Wees eerlijk naar jezelf en naar de andere ouder en voel je niet bezwaard of schuldig als je toch voor een omgangsregeling kiest. Als je dat samen in goed overleg kunt afspreken en het is een weloverwogen keus, dan werkt dat mijns inziens beter dan een onder morele dwang opgelegd co-ouderschap waarbij beide ouders continu gestrest zijn omdat het niet in hun leven en niet in het leven van de kinderen past.
