Bijna 40% van alle huwelijken eindigt in een echtscheiding. In veel gevallen zijn daar ook (jonge) kinderen bij betrokken. Indien dat het geval is, dan dient er een ouderschapsplan opgesteld worden. Daarin moet aangegeven worden of ouders kiezen voor een omgangsregeling of voor co-ouderschap. Vaak wordt voor co-ouderschap gekozen, omdat ouders het beste voor de kinderen willen.
Vroeger was co-ouderschap een uitzondering en was een omgangsregeling de norm. Degene die het meest flexibel en het meest thuis was, had ook de meeste zorg voor de kinderen. De andere ouder had de zorg voor de kinderen dan vaak een weekend in de twee weken. Voor veel ex-partners was dit geen fijne regeling, aangezien een van de twee de kinderen maar minimaal zag, terwijl de andere ouder de zorg zo ongeveer continu had.
Als de scheiding eenmaal rond is en het co-ouderschap vorm gaat krijgen, dan beginnen de problemen vaak. Op het moment dat ouders niet meer een gezamenlijk huishouden hebben, is goede communicatie onmisbaar om co-ouderschap succesvol te laten zijn. Maar laat dat nou vaak net een punt zijn wat gescheiden ouders soms niet (meer) heel goed kunnen. De redenen daarvoor zijn divers: als er al nieuwe partners in het spel zijn, beslissen die ook vaak mee bij het maken van (nieuwe) afspraken, wat de communicatie bemoeilijkt. Als je geen gezamenlijke huishouding meer hebt, zie je elkaar lang zo vaak niet en moet je andere manieren vinden om te communiceren. Meestal wordt het dan WhatsApp. Helaas liggen misverstanden dan op de loer, net als bij het versturen van e-mail. Als je de andere ouder fysiek spreekt, dan zie je de lichaamstaal en lichaamshouding en weet je vaak wel hoe de ander het bedoelt. Via berichten kan de boodschap totaal anders overkomen.
Wat ouders zich soms bij het afspreken van co-ouderschap ook niet realiseren, is dat je ongelofelijk goed moet kunnen plannen en dat je heel flexibel moet zijn in je werksituatie, aangezien je een onderverdeling moet maken in de week of in de twee weken. Het betekent dus dat je minder uren kunt werken óf dat je de werkuren moet kunnen verdelen. Juist omdat er zo makkelijk misverstanden kunnen ontstaan, is goede communicatie onmisbaar. Kinderen hebben naast beide ouders ook structuur, rust en regelmaat nodig. Is dat te realiseren met co-ouderschap? Ik gooi wellicht de knuppel in het hoenderhok, maar dat moet dan maar. Het welzijn van de kinderen is toch het meest belangrijk? Kijk eens goed of je dat kunt bieden en zo ja, hoe geven jullie dat als ouders op een goede manier vorm? Denk er heel goed over na en stel jezelf en de ander de volgende vragen: is het goed voor de kinderen? Is het goed voor ons? Lukt het ons qua werk, qua afstand en qua tijd om het op deze manier te doen? Wees eerlijk naar jezelf en naar de andere ouder en voel je niet bezwaard of schuldig als je toch voor een omgangsregeling kiest. Als je dat samen in goed overleg kunt afspreken en het is een weloverwogen keus, dan werkt dat mijns inziens beter dan een onder morele dwang opgelegd co-ouderschap waarbij beide ouders continu gestrest zijn omdat het niet in hun leven en niet in het leven van de kinderen past.