Vorige week keek ik naar de film “The best of enemies.” In dit onwaarschijnlijk en toch waargebeurde verhaal komt mediation zo mooi naar voren dat ik besloot om deze blog te schrijven.
De zwarte bevolking van North Carolina heeft het zwaar, de huizenprijzen stijgen, maar de kwaliteit van de woningen is slecht. Mensenrechtenactiviste Ann Atwater helpt hen bij rechtszaken en procedures. Op het moment dat een zwarte school afbrandt, pleit Ann Atwater voor een gemengde school, zodat de kinderen van de afgebrande school het jaar af kunnen maken op een school voor blanke kinderen. Veel inwoners van het dorp zijn het hier niet mee eens en ook de rechtbank wijst het verzoek af. Segregatie is in die tijd meer regel dan uitzondering, evenals racisme.
Het N.C. Department of Health, Education and Welfare stuurde Bill Riddick naar het dorp om met de lokale bevolking naar een oplossing te zoeken. Riddick was bekend om zijn succesvolle aanpak in het organiseren van charettes. Dit zijn bijeenkomsten waarbij alle stakeholders meedenken, maar waarbij een aantal afgevaardigden worden aangewezen om de ideeën met de achterban te bespreken. Bij een charette komt iedereen aan bod en álle ideeën worden besproken. Ann Atwater wordt gedwongen om samen te werken met een lokale Ku Klux Klan-leider. Geheel tegen de verwachting in, zie je dat er begrip groeit over en weer en dat er een vriendschap ontstaat die een leven lang duurde. In deze film is prachtig weergegeven hoe helend mediation kan zijn. (Bron afbeelding: Netflix)